Masanın üzerinde hepsi.
Zarif bir örtü sermişler.
İşlemeli.
O defteri kaybetmiştim, bulmuşlar.
Ama hala kayıp gibi...
Bu kadar kolay mıydı gerçekten?
Çünkü bütün hüzünlerim, sevinçlerim
Kırgınlıklarım, hazlarım,
Kahkahalarım, göz yaşlarım
Hepsi bir masada, hatta zarif bir örtünün içinde toplanabileceklermiş gibi gelmezdi bana...
Kendilerininmişçesine hem de, çekinmemişler;
İçtiğim kahvelerin , şekilsiz kupalarını bile unutmamışlar.
Yıkamadan koymaya da utanmamışlar.
Neyim varsa kendime sakladığım,
Kullanmaya kıyamadığım,
Bütün o cümlelerimi, biriktirdiklerimi,
Bir seferde harcamışlar.....
Belli biraz yüzlerinden, gece rüyalarında filan görmüşler.
Birinin yokluğu zor gelir insana.
Benim gelmişse de onlara, pek göstermemişler.
Her şeyim hazırmış, yerim bile belli,
Çok uğraşmışlar, çok çabalamışlar,
Öyle demişler, çok özen göstermişler
Samimiyetlerinden şüphem yok hani ama
Terslik olmuş herhalde,
Bir bana haber vermemişler...
-Ben de sonra sinirlenince, örtüyü hızlıca çekip savurunca tabi, hiç bir şey kalmamış geriye....
