Oğlan, 'bence bir kahve icelim ' dedi.
Kızın kahveye bayıldığını bildiğinden.
Kız oralı olmadı.Sessizliğini korudu.
Sonra oğlan iki kahve söyledi.
Kız atıldı hemen, 'Sütsüz' dedi.
Sonra yine sus pustu ikisinin de gözleri.
Oğlan içinden 'Elini tutmaya çalışsam, yani elini tutsam, o tutmak ister mi?' diye geçirmekteydi o sıra.
Ama cesaret edemedi.
Kız ellerini hiç sevmezdi zaten.
Oğlan için o ellerin Su'yun elleri olması yeterliydi.
Sonra kahveleri geldi.
Sütsüz olanı çekti kız önüne.
Bir yudum aldı.Oğlan da öyle.
Sonra oğlan nedendir, cesaretlendi bir an.
Bir fotoğraf çıkardı, 'Tam 10 sene olmuş Su bak!Ne tatlı gülmüşsün o zamanlar.'
Susmadı sonra oğlan.
'Neden bugünü seçtik yeniden görüşebilmek için.
İçim acıyor.
Aslında hep benimleydin hayallerimde benimdin..
Nerelere nasıl gittin, yok hiç bir fikrim.
Sahi neredeydin Su.
Nerelerde yedin yemeğini, aldın uykunu?'
Su, kafasını kaldırıp bir süre gözlerinin içine baktı Sarp'ın...
Bir süre birbirlerine bakakaldılar.
'Öyle olması gerekiyordu.' dedi.
'Ben kendimi bulamıyordum bir şekilde ve seni o kaosa sürükleyemezdim.
Belki seninle tamamlanabilirdim ama seni buna alet edemezdim.
Gittim Sarp, çok uzaklara gittim..
Belki bir uçakla gelebilmene bakardı ama aynı şehirde olsak bile uzağındaydım aslında.
Her geçen gün aklımdaydın, sözlerin hep başucumda...
Sesin kulağımda, kokun yastığımda, dokunuşların yanağımda...
Ben de kolayca dönüp gidemedim aslında.
Ne zaman uykuya dalacak olsam oturup sana anlatmaya çalıştım hep...
Her şeyi, sebeplerimi, hayatımı, karışıklığımı.
Hep anlattım..
Duymasan da hissedersin, anlarsın sandım.
Çünkü aramızdaki bağa hep inandım ben..
İnanmasam, inanmasak şu an karşımda oturuyor olmazdın zaten.
Sarp tıkandı bir süre, bir şey diyemedi...
Bunca yılın Su olmadan geçmiş olması onu çıldırtıyor gibiydi...
Ve bundan sonrasında da Su ile beraber geçmeyecekti, bir şekilde emindi.
Öyle ya , elini tutacak cesarete bile sahip değildi ki...
Yalnız anlamadığı bir şeyler vardı.
Su neden hayatını 10 yıl önce karar verdiği gibi yaşamak istemişti.
Sebepsiz, yersiz, dengesiz bir fırtınaya sürüklenip gitmişti.
Kendine gelebilmiş miydi?
Zannetmiyordu Sarp.
Ne acıydı.
Lezzetli bir yemek olduğunu bile bile bir lokma bile tadamamışlardı birbirlerinin hayatlarından.
Belki her şeyi tüketip mahvetme korkusundan,
Belki de aradıkları kişiyi çok erken bulduklarını sanma kaygısından.
Açıkçası ikisi de farkındaydı her şeyin
Aynı şarkıyı dinlemek zorunda değildi ikisi de
Müzik dinlemeyi sevsinler yeterdi...
O sütlü, Su sütsüz içseydi ama karşılıklı oturup kahve içebilsinlerdi...
Ne olursa olsundu da yeter ki o gün Su o uçak biletini almasaydı...
İşte Sarp'ın aklından bunlar geçerken Su'yun düşünceleri de ona ortak olmuştu..
Sonra Su , Sarp'ın yanağına dokundu..
'Sen o lezzetli yemeği yerken ortak olabilmeyi isterdim, eğer hala elimde olsaydı sevgilim...'
Sonra Su döndü arkasını ve gitti...
Sarp öylece kalakaldı...
Sırtını dayayıp romanını okuduğu taşa şöyle bir göz attı.
Romanında boş bulduğu bir sayfaya şu satırları yazdı...
'Hala aklımda...
Gidip geldim aslında.
Sormalı mı sormamalı mı,
Yanmalı mı , durulmalı mı artık sonunda...
Tutmayayım artık ben, sen ateşe tut ellerini
Çünkü o senin gibi..
Seni böyle hissediyorum şimdi.
Işıldıyor gibisin bir taraftan
Ama bir taraftan da düşünceli..
Ateşin havası farklıdır.
Bazen de bencil ve kibirli...
Gözlerine ulaşabilirim sanmıştım belki ama
O da artık sınırlı, mesafeli.
Merak ediyorum.
Hala da savaş veriyorum.
Sormalı mı sormamalı mı diye asıl gerekeni.
Aslında beni yakan şarkının sözleri.
Dün nasılız derken
Bugün nasıl dibe sürükledi bizi..
Hele elime şu kalemi aldığımdan beri...
Gerçekten zor...
Bak getir ellerini,
Kapa gözlerini,
Kokla denizi
Bunu bensiz de yapabilirsin.
Ben sensiz de yapabilirim belki
Boş ver beni.
Ama dinle bir kere kendini
Mesela kalbini, düşüncelerini kendi nefesini..
Bilmem gerçi doğruyu söylerler mi...
Sonra kaldır başını,
Denize bak tekrar.
Farklı görmeye çalış bir kere de martıları ve adaları.
Sor..
Bir bilene sor.
Ya da bildiğini sanan
Ama aslında bildiğiyle, hiç bir halta yardımcı olamayan birine sor.
Çözüm bul kendine, gerçi bilemiyorum hala gerekli mi bu bize..
Dünyamdan kime ne.
Ben şimdi oturmuş sana hayattan, huzurdan, aşktan dem vuruyorum.
Sen beni duyar anlarsın sanıyorum.
Halbuki sana ne....
Uğraşmışım bunca zaman
Sen gitmişsin nafile....
Sahi nerelere kayboldun Su.
Ben artık geldin zannederken,
Ellerine tam dokunabilecekken,
Gözlerimle bile sevip koklarken
Bu sırtımı dayadığım taşın mantığı ne.
Bu toprak ne Su,
Bu çiçekler, çimenler...
Mutlusun herhalde artık,
Sadece bir hayalsin artık.
Belki de biz gerek yokken çok uğraştık....'
Satırın sonuna gelip, ellerinden yardım alarak ayağa kalktı Sarp.
O an oracıkta bir karar verdi.
Ya bundan sonra Su'yun mezarıyla, onun hayaliyle yaşayacaktı
Ya da hayatına yepyeni bir başlangıç daha yapacaktı.
Tek niyeti bu hayalden biraz uzaklaşmaktı.
Ve bundan tam 10 yıl önce Su'yun yaptığı gibi derhal biletini aldı,
Ve an azından içtikleri kahvenin hatrına bir 40 yıl bekleme kararı....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder